ile sınırlandırılmış olan hasar veya performans aralığı çok geniştir ve tasarım mühendisi, projelendirdiği yapının tasarım depremi altında göstereceği performansın bu limit durumlar arasında hangi noktaya karşılık geleceğini kestirememektedir.

Kısacası, günümüz depreme dayanıklı yapı tasarımı düşüncesi, taşıyıcı ve taşıyıcı olmayan sistem elemanlarında hasarı sınırlandırmak amacıyla bazı dayanım, süneklik ve rijitlik koşulları ve sınırlandırmaları getirmekle beraber, aşağıdaki sorulara cevap vermekte yetersiz kalmaktadır.

sistem elemanlarında hasar oluşacak? Hasar dağılımı nedir? Muhtemel göçme mekanizmaları nelerdir?

Günümüz depreme dayanıklı yapı tasarımı yaklaşımının yukarıdaki sorulara cevap vermekte yetersiz kalmasının en önemli sebepleri, tasarım sırasında göz önüne alınan bazı parametrelerin belirsizliği ve hesap yöntemlerinin yetersizlikleridir.

Orneğin, tasarımda kullanılan yer hareketi, en büyük ivme değeri olarak o bölgede beklenen depremi belirli bir olasılıkla temsil etse bile, hareketin süresi, depremin büyüklüğü, fayın yeri ve uzaklığı gibi bazı parametrelenn tasarımı ne şekilde etkilediği belirli değildir. Bu parametrelerden bazıları tasarımda dikkate dahi alınmamaktadır. Öte yandan tasarımda kullanılan doğrusal hesap yöntemleri, deprem sırasında doğrusal olmayan davranış göstereceği daha tasarımın başında öngörülen (özel durumlar hariç) bir yapıda, yapı davranışı açısından (hasar dağılımı, göçme mekanizması) yeterince fikir vermemektedir.

Deprem yönetmelikleri doğrusal olmayan hesabı önermekle beraber zorunlu kılmamaktadırlar. Bununla beraber, bilgisayar ve yazılım imkanları, ekonomik sebepler gibi bazı nedenlerden dolayı doğrusal olmayan hesap yöntemleri hemen tüm dünyada tasarım mühendisleri tarafından tercih edilmemektedirler.

1991 California depreminden sonra Amerika Birleşik Devletleri, bu bölgedeki yapıların on yıl